БЕЛИША̀К

БЕЛИША̀К, мн. няма, м. Диал. Средно висока, рядка, жилава трева с белезникав цвят, която расте по каменисти поляни; белошак. Лятно време по това бърдо растеше и изгаряше бързо само белишак, който и добитъкът не пасеше. Ст. Даскалов, СД, 569. Навеждаше се и откъсваше стръкче висока суха трева, която по нашия край наричаме белишак. С. Северняк, ИРЕ, 206.

Списък на думите по буква