НАО̀СТРЕН

НАО̀СТРЕН, -а, -о, мн. -и. Прич. мин. страд. от наостря и от наостря се като прил. 1. За брадва, коса, нож и под. — който е остър колкото трябва. С наострен нож трябва да се работи внимателно.

2. За уши — който е изправен, щръкнал нагоре. Насред полето с наострени уши седеше Марко, старото магаре, и гледаше към гората. А. Каралийчев, ПС I, 134. Конете познаха двора и с наострени уши, доверчиво и радостно се засилиха навътре. Й. Йовков, ЧКГ, 298. Глиганът трепна.. И се изправи с наострени уши. П. Бобев, ГЕ, 25. // За мустаци — който е изправен, щръкнал встрани. Генерал Варлаам, .., с наострени подстригани мустаци, .., ходеше бързо назад-напред по двора. Ив. Вазов, Съч. VIII, 31.

3. Прен. Рядко. За очи, поглед — който следи с особено внимание. Наострените очи,.., хванаха като под острие на нож снагата на момата. Д. Вълев, Ж, 25.

4. Прен. Ядосан, сърдит. Никой от селяните не пристъпи.. Наострените лица омекнаха и се заизтягаха в добродушие. Ст. Даскалов, БМ, 33.

Списък на думите по буква