НАФИЛЀ

НАФИЛЀ нареч. Остар. и диал. Напразно, залудо; нахакере. Фратю е фарфара, но божи човек: нафиле го псуваха хората. Ив. Вазов, Съч. ХХII, 119. Разправял ѝ [на костенурката] орела: / — Не можеш хвърка без криле, / недей се мъчи нафиле. П. Р. Славейков, Избр. пр I, 281. Мене късмето не ми работи, свети Никола не ме слуша. Нафиле що му го палиме кандилото и му се молиме пред иконата. СбНУ ХIV, 112.

— От араб. през. тур. nafile.

Списък на думите по буква