ОБЍДНИК

ОБЍДНИК, мн. ‑ци, м. Остар. Човек, който обижда, оскърбява. Притеснявани от немците, които са обхождаха с тях [славените] като с роби, те си платили за туй презрение с неугасима омраза към обидниците си. Т. Шишков, ИБН, 23. Той бил человек богат и умен, не бил обидник и грабител, но покровител и защитник на своите бедни съотечественици. П. Р. Славейков, ПИ, 73. "Зевсе! Дозволи ми да накажа моя обидник тъй, щото и най-отдалечените потомци да са боят да нарушават правото на гостеприемството!" Н. Михайловски и др., ОИ (превод), 73.

Списък на думите по буква