ПЍКОЧ

ПЍКОЧ, ‑та̀, мн. няма, ж. и (остар.) -ът, ‑а, мн. няма, м. Разг. Жълтеникава течност, отделяна от бъбреците, която се изхвърля, изпикава от организма на човек или животно; пикня, урина. Шурваше изпод корема на добичето жълта струя пикоч и между нозете му бързо се набираше широка, пенеста локва. Д. Талев, ГЧ, 328. По калния двор на хана сред купчини влажен тор блестяха жълти локви вода и конска, остро воняща пикоч. Д. Талев, ГЧ, 164. Когато щем да ги [децата] повиваме, трябва да ги измиваме с хладичка водица, за предпазвание, да не би от пикочта им да ся проранят долните места. П. Р. Славейков, СК, 92. Овчият тор е много по-слаб, нежели кравешкият и конският, защото овцете пият по-малко вода, следователно и пикочът им е незначителен. Знан., 1875, бр. 20-21, 317. Бъбреците и двата имат форма кат фасул; тии са мягки и служат да отделят пикоча от кръвта. Д. Мутева, ЕИ, 13. Мирише на пикоч. △ Воняща конска пикоч.

— Друга (остар. и диал.) форма: пико̀ч.

Списък на думите по буква