ПИТА̀Ч

ПИТА̀Ч м. 1. Остар. Човек, който пита, задава въпрос; питащ. — Бива я [кожата], ще стане. Кажи ми колко искаш за нея? — На питач искам девет лева, на купувач — три. Н. Попфилипов, БД, 57. Министрите са отговорили на 391 питание, направени от 61 питачи. Пряп., 1903, бр. 40, 3. // Диал. Човек, който обича много да пита, да разпитва (Н. Геров, РБЯ IV).

2. Диал. Просяк; божак. Отко поминало много време, попот .. разбрал, оту кьерка му йе царица,.. Се сторил питач и ошол таму да просит. Нар. прик., СбНУ ХХIХ, 218. Торбата от питачот со нищо не се полнит. СбНУ IV, 248.

Списък на думите по буква