БЕЗГРЪБНА̀ЧЕН

БЕЗГРЪБНА̀ЧЕН, -чна, -чно, мн. -чни, прил. 1. Зоол. За група животни — който няма скелет (гръбначен стълб или подобна на него вътрешна опора). В тях [моретата] се срещали някои водорасли, а така също червеи, мекотели и други безгръбначни животни. Д. Божков, ПЖ, 34.

2. Прен. Който е лишен от твърдост на характера и от чувство за достойнство, който е склонен лесно, бързо да отстъпва, да угодничи и раболепничи, да се унижава. На Станкулов му трябват безгръбначни лакеи, а не хора с чест и достойнство. М. Марчевски, П, 266. Продажни журналисти, .., безгръбначни поети и душеприказчици веднага се струпаха в краката му. Г. Караславов, Избр. съч. II, 394.

3. Като същ. безгръбначни мн., ед. безгръбначно ср. Зоол. Низши животни (едноклетъчни, червеи, мекотели, насекоми и др.), които нямат скелет — гръбначен стълб или подобна на него вътрешна опора. Какви животни са? Днес тези страшни представители на безгръбначните са много добре изучени. К, 1963, кн. 1, 36.

Безгръбначно животно. Човек, лишен от твърдост на характера, от чувство за достойнство, склонен бързо, лесно да отстъпва и да угодничи и раболепничи, да се унижава. Но пада ти се! .. Никой, никой не ти е крив! Ти си едно безгръбначно животно — влечуго си ти! Цял живот като маймуна да те разиграва една жена! И това било мъж! Д. Калфов, Избр. разк., 368.

Списък на думите по буква