БИЯ̀Ч

БИЯ̀Ч м. 1. Човек, който бие някого за наказание. Съблеченият по риза войник взе една от тоягите и започна да го удря с все сила по задника, по кръста, по гърба. Кузо пищеше и плачеше като дете, но все по-тихо, докато млъкна съвсем. Биячът престана да удря. Д. Талев, И, 354 -355. // Човек, който има склонност да бие, да нанася побой. По едно време назначиха кмет в нашето село един пропаднал адвокат от града.

Един пияница, зъл, бияч... Взе да трепе народа... За всяко нещо — бой! П. Велков, СДН, 363.

2. Яко, силно животно (бик, овен, козел и под.), което при борба надвива другите. Саве Кокарешков пък,.., се наежи спрямо присмехулника заради по-малкия си братовчед, а също и поради закачката на Борко за коча — виторогия овен, който беше добър водач на стадото и още по-добър бияч с други овни, та малките му стопани се гордееха с него. М. Марчевски, ГБ, 11.

3. Разг. Топче за игра, с което се бие, удря. Попето дръпна настрана Симо и му пъхна едно пъстроцветно лимонадено топче в ръката. — Вземи го! Чуден бияч е! Ем. Коралов, ДП, 58.

Списък на думите по буква