БО̀РА̀

БО̀РА̀, мн. няма, ж. 1. Обикн. бора̀. Метеор. Силен и студен местен вятър, който се спуска от билата по южните склонове на планините към по-топлите низини и към моретата. Като духна, мале мила, това ако не е бората, здраве му кажи! Н. Антонов, ВОМ, 53.

2. Остар. и диал. Буря. Доде премина бората, те си свършиха работата. Ел. Мутева, РБЦ (превод), 68. Она нощ особено стана една толкова страшна бора от вятър и дъжд, щото причини в башнята големи повреди. Х. Пашов и др., ЦП (побълг.), 97. А в онова време връз Българско висеше бора. Ст. Младенов, БТР I, 94.

— Ит. bora или от гр. μπόρα през тур. bora.

БО̀РА

БО̀РА, мн. няма, ж. Диал. Борба. ● Нар.-поет. Бора се боря. Уйко, уйко Кралий Марко, / нямам время да ся махкам, / имам время да ся борам, / бора ще ми да ся борим. Нар. пес., Н. Геров, РБЯ I, 63.

Списък на думите по буква