ГО̀СТЕНЧЕ

ГО̀СТЕНЧЕ, мн. ‑та, ср. Умал. от гост; малък гост. От два дена моят син си има гостенче — шестгодишната му братовчедка Стела, едно хубаво и умно момиченце. Др. Асенов, СВ, 29. Пристигна ни от Троян едно малко гостенче — Маргаритка. А. Каралийчев, С, 12. Живко върви твърдо, отмерено.. А гостенчето.. припва встрани от пътя и като си набере цветица, пак залепне за него. Ст. Даскалов, СД, 212-213. Празненството скоро свърши. Получили подаръците си, гостенчетата се разотидоха. П. Бобев, ГЕ, 12. // Дете, което предстои да се роди, което се очаква. Доде най-после и то, със страх и радост чаканото гостенче. Стринината Венковичина невяста роди. Т. Влайков, Съч. I, 1925, 266. — Уший си туй-онуй и за тебе, и за гостенчето, дето е на път. Ив. Вазов, Съч. ХIХ, 93.

Списък на думите по буква