ДВЀКИ

ДВЀКИ, ‑кя, ‑кьо, мн. ‑и, числ. поредно. Диал. Втори; двейки, двети. Комите пушки дигнале, / дорде двеки път да гърмат, / и заптии са бегали. Нар. пес., СбНУ ХХV, 4. И си има три кемере злато, / ..; / един кемер тебе че поклони, / двеки кемер мене че поклони, / треки кемер нему да остане. Нар. пес., СбНУ III, 98. Дадоха му двекя чаша, / на чаша му хабър дойде, / че му лежи мома Мита, / че му лежи, че да умре, / че я боли бело гърло. Нар. пес., СбНУ ХLIII, 381. Та си йе Босул отлачил / за секи човек по овне, / ала за него два овни. / .. / Сички колиле и пекле; / доде по йедно заклале, / Босул йедно опекъл и изел, / двекьото в чантата фукнал. Нар. пес., СбНУ ХХV, 26-27.

— Друга форма: двѐйки.

Списък на думите по буква