ДЀДИН

ДЀДИН, ‑а, ‑о, мн. ‑и, прил. Диал. Дядов. — Не е Милор, не е, Славчо е — отвърнах тихо и миролюбиво. — Кой Славчо? — Славчо дедин Монин — не ме ли познаваш? Ваш съсед. Сл. Трънски, Н, 160. Къщата се тресеше, ще падне. Казах на Станиш да внимава, но старецът разбра за какво става дума и така, както си играеше, дойде до мене и ми викна: — Не бой ми се дедин, няма страшно! Д. Бегунов, ГВВ, 53. Два се брата поскараха / за чичина ливадица, / за бащина добра коня, / за дедина остра сабля. Нар. пес., СбНУ XLIII, 301. Па си разора бре Стоян / дедино ниве големо, / дедино, та па бащино. Нар. пес., СбНУ XLIV, 158. Мина се до три години, / па Стоян чиде на госте, / у дедини си на госте. Нар. пес., СбНУ XLIII, 317.

Списък на думите по буква