ДОРЍЧАМ

ДОРЍЧАМ, ‑аш, несв.; дорека̀, доречѐш, мин. св. дорѐкох, прич. мин. св. деят. дорѐкъл, ‑кла, ‑кло, мн. ‑кли, св., прех. Диал. Изричам докрай това, което съм започнал да казвам; доизричам, доизказвам. Все иска да ѝ каже нещо, нещо много важно, все започва и все нищо не дорича. М. Смилова, ДСВ, 240. "Предателство!" изригна / отново поп Матей, не могъл да дотрай / Сокола думата да дорече до край. П. П. Славейков, Събр. съч. III, 78. — Мене! Аз! Да стана тебе невеста! — каза Франциска силно смутена от тия думи. Подир, като си помисли на минута, тя дорече: — Ах не! Това е невъзможно, Никола. С. Радулов, ГМП (превод), 12-13. Нар.-поет. Рекъл не дорекъл; рече не дорече; реч <та> не дорече. Гледа синът — козарят си свири, по свирнята козите играят.. — Спри козарю! Чакайте, бре хора! Ала още рекъл, не дорекъл, без да иска, сам той заподскачал: друс-друс! Ран Босилек, Р, 92. Брат ми рече: — Ех, сега да има една бъклица вино да се напием, да видиш после какво направям. Още брат ми рече, не дорече, ето ти от баира се задава една бъклица с вино... Търколулу, та при нас. Елин Пелин, ПР, 185. Кога дома дойде, що да видит Яна! / Милиот я братот спрострен во сред кукя! / Тогай викна Яна: "Олеле до Бога! / Кога немам брате, нейкю ни да живя!" / Речта не дорече в часот Яна падна. Нар. пес., СбБрМ, 340. доричам се, дорека страд.

Списък на думите по буква