ДО̀ХАК

ДО̀ХАК и до̀хаки нареч. Простонар. Само в съчет.: Дохо̀ждам / дойда (идвам) дохак (дохаки) някому или на нещо. Успявам да се справя с вироглавството, упорството на някого или да преодолея нещо. Виж, друго беше с овчарите. Те, хеле пък каракачаните, открай време са навикнали да палят и пържат гората за пасбища, но Метьо им дойде дохак и на тях. Н. Хайтов, ДР, 70-71. — Дойдох да уча децата в класното училище. — Добре си сторил. На нашите немирници такъв даскал ще им дойде до̀хак! Д. Марчевски, ДВ, 62. — Да не съм те чул да приказваш тъй за момичето! .. Туй момиче иде дохак на много мъже, затуй му вадят приказки. И. Петров, НЛ, 91. — Нани ми, нани, сино Иванчо, / голям да станеш, царско да зьовеш, / царюму сину дохак да дойдеш. Нар. пес., СбАИ, 107. — Като не можете да му дойдете дохаки, селото ще го вразуми! Цв. Минков, МЗ, 11. — Да обяснявам правдата божия, това е мой дълг .. — поясни попът. — Ти обяснявай — отговори меко и покровителствено Пандишпана, — но защо се дърлиш с ония нехранимайковци? На тях само полицията може да им дойде дохаки. Г. Караславов, Избр. съч. II, 7.

— От араб. през тур. hak ’право, справедливост.’

Списък на думите по буква