НАПЛЯ̀СКВАМ

НАПЛЯ̀СКВАМ, -аш, несв.; напля̀скам, -аш, св., прех. Набивам някого с плесници; наплесквам, нашляпвам. Идеше му да скочи, да напляска тия бузи, червендалести, напомпани. Т. Харманджиев, КЕД, 19. Искаше му се да го настигне и да го напляска по страните. К. Петканов, ДЧ, 392. // Разш. Набивам, натупвам, напердашвам. — Само да разберем, че не върви по тротоара, и като го напляскам един път, втори път няма да повтори! Тарас, СГ, 23. След като напляскал адвоката и му олекнало, Йордан взема торбичката и ловджийската си пушка и потъва в гората. Кр. Велков, СБ, 93. наплясквам се, напляскам се страд. и възвр. Идеше ѝ да се напляска сама, защото тя [Староселска] го покани да се разходят по полето. Г. Караславов, ОХ, 183.

Списък на думите по буква