НЕМИНУ̀ЕМО

НЕМИНУ̀ЕМО. Нареч. от неминуем; неизбежно, непременно. Стане ли човек престъпник — той губи свободата си и пада под ударите на наказанието, което иде неминуемо. Г. Константинов, ПР, 49. Ако бащата или майката говорят за вежливост, а те самите са груби, не зачитат детската личност, това неминуемо ще се отрази зле на децата. ОФ, 1958, бр. 4397, 2.

Списък на думите по буква