О̀РТОМА

О̀РТОМА ж. Диал. Дебело въже; хортома, фортома. Въжяна поднимачна наредба. — Една застояна заякната машина е турната на връх стръвнината и върти един тъпан, около който са навива една ортома, за която са завързани вагоните за изкачване нагоре. КП, 1874, кн. 2, 23. Откако излезеш накрай, търгни мосто и он ке стане на ортома, и ке си го туреш у дисагите, та кога дойдеш до некоа голема река, фърли ортомата, и она ке стане па на мост. СбНУ Х, 138. Муата се вързуа со едно влакно паяжино, а биоло со дебела ортома. СбНУ IV, 227. Стояна ми го пренеле / нис чифутското маало. / Стоян се малце провикна: / — Излези, майко, да видиш, / сега се Стоян ожени, / девери — до два сеймени, / .., / невеста — танка ортома. Нар. пес., СбНУ ХХIХ, 45.

— От гр. 5όρτωμα 'товар, тежест'. — Други форми: о̀ртама, о̀ртума.

Списък на думите по буква