ПЀЯН

ПЀЯН, ‑а, ‑о, мн. ‑и. Прич. мин. страд. от пея като прил. Остар. и диал. 1. Учен, образован. Се собрале учени и пеяни, умни и разумни люде, за да разбереет зашчо ли терезията со гла'ата не станвит? — ама никако не можеле да разберет. СбКШ, 18. Со днеска, со утре се прочуя [руските момчета] дори и до царо .. Откоа му влегоа во сърцето на шеислямо [шеихисляма] и на сите пеяни и непеяни турци, му сториа абер на крало руски. СбНУ ХХIХ, 193. Пеяните хора така казват. Н. Геров, РБЯ IV, 411.

2. За вода — светен (Н. Геров, РБЯ). Пеяна вода.

Списък на думите по буква