ПОДБЍШЕГА

ПОДБЍШЕГА ж. Диал. Обикн. в съчет. с предл. на. Подбив. Подбишегите и язвителните остроти заваляха на сметка на нещастната девойка. Ив. Вазов, Съч. ХХIII, 90. Чрез почитание обаче към Златка веднага реши силом да си премълчи и като обърна работата на подигравка (подбишега): — Е, добре, стара майко — каза на бабичката, — говорете каквото си щете. Кр. Пишурка, МК (побълг.), 347. Мома лепо говореше: / "Море лудо, кутро младо! / Макар би се удавила / мойдзе майке на страмота, / а татко е на подбишега". Нар. пес., СбБрМ, 426.

Вземам / взема на подбишега някого или нещо. Диал. Подигравам се, присмивам се на някого или нещо. — Не зимай ме на подбишега! СбНУ ХХIХ, 264.

— Друга форма: подбѝйшега.

Списък на думите по буква