ПОИЗБЕЛЯ̀Л

ПОИЗБЕЛЯ̀Л, ‑а, ‑о, мн. поизбелѐли. Прич. мин. св. деят. от поизбелея като прил. Малко, леко избелял. Той ме забеляза отдалече и свали раницата си. Беше възрастен, среден на ръст, облечен в поизбеляла куртка. А. Мандаджиев, ОШ, 47. И Кивито взе панталон, но летен — от поизбелял син док. П. Славински, МСК, 41. Домна подръпна полата си. После мина с ръка по

косата си, .., оправи на раменете си поизбелялото вишнево кимоно. Б. Болгар, Б, 46. Изпод поизбелялата шамия, завързана небрежно над сбръчканото чело [на Гана], се виждаха посребрени разчорлени къдрици. Г. Караславов, ОХ II, 195. Поизбеляло небе.

Списък на думите по буква